درباره تعیلم و تربیت ؛ ، گفتگوی زیگمونت باومن و ریکاردو ماتزئو

نقش آموزش در جهانی که دیگر دیدگاه روشنی از آینده نداریم و جایی که ایده یک مدل جهانی و واحد از انسانیت به نظر می‌رسد باقی‌مانده‌ای از یک دوران گذشته باشد، چیست؟ نقش معلمان در جهانی که جوانان با عدم قطعیت عمیق نسبت به آینده‌شان روبرو هستند، جایی که چشم‌انداز تأمین شغلی پایدار و بلندمدت به طور فزاینده‌ای دور از دسترس به نظر می‌رسد و جای که حرکت‌های جمعیتی شدت یافته و جوامع متنوع‌تری را ایجاد کرده است که در آن فرهنگ‌های مختلف در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند و دیگر به هم پیوسته نمی‌شوند با این باور که دیگری در نهایت به “فرهنگ ما” جذب خواهد شد، چیست؟
در مواجهه با ویژگی‌های گیج‌کننده دنیای مدرن سیال، بسیاری از جوانان تمایل به عقب‌نشینی دارند – در برخی موارد به دنیای آنلاین بازی‌ها و روابط مجازی، در موارد دیگر به سمت بی‌اشتهایی عصبی، افسردگی، الکل یا حتی سوء مصرف مواد مخدر می‌روند، به امید یافتن پناهگاهی از جهانی که به طور فزاینده‌ای خطرناک درک می‌شود. برخی دیگر به شکل‌های خشونت‌آمیزتری از رفتار، مانند باندهای خیابانی و غارت‌هایی که توسط جوانانی که از معابد مصرف محروم شده‌اند اما مشتاق به شرکت در مراسم هستند، روی می‌آورند. و همه این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که سیاستمداران ما بی‌توجه و بی‌تفاوت نظاره‌گرند.
در این کتاب کوتاه، زیگمونت باومن – نظریه‌پرداز برجسته اجتماعی دنیای مدرن سیال، در اینجا در گفتگو با ریکاردو مازئو – در مورد وضعیت بغرنج جوانان امروز و نقش آموزش و معلم در جهانی که قطعیت‌های پیشینیان ما دیگر قابل‌اتکا نیستند، تأمل می‌کند.