چالش! درنگی/مکثی! به چالش کشیدن تاثیر آنچه تا کنون انجام داده ایم! و آینده…!

با پیشگیری! با مطالعه، با تفکر! با گفت و گوی با بچهها و شنیدن راهحلِ بچهها! و کاربست آن! آیا هیچ وقت ما معلمان! به دانشآموزی که به علتی چند روزی به کلاس نیامده، گفتهایم که جایت در کلاس خالی بود و من و همۀ دوستانت نگران احوال تو بودیم؟ با این عمل، او احساس میکند که کسی است و معلم و مدرسه برایش ارجیْ قائل است و خلاصه آن که دلهائی به خاطر او میتپد و مغزهائی در بارۀ او میاندیشد!

آیا ما معلمان! به عنوان طراحانِ محیطِ غنی یادگیری! مراقبِ مخاطبان خود هستیم؟ از جنبههای عاطفی، اجتماعی، زیستی و… و علاوه بر طراحی برنامۀ درسی و تجربیات یادگیری برای رسیدن به اهداف مشخص، آیا ما طراح ارزیابی‌هایی هستیم که نیازهای دانش‌آموزان را تشخیص دهدکه آموزش و تدریسِ ما را برای یادگیری آنان راهبری کند؟ و آیا زمینۀ توانمندسازی دانش‌آموزان و دیگران (والدین و…) را فراهم می‌آوریم که بدانند، آیا به اهداف خود رسیده‌ایم یا خیر؟!(ارزشیابی) و آیا به جای آنکه رئیسمآبانه! با او رفتارکنیم، بر آنیم راهبرانه! به حرفهایش گوش بسپاریم و او را چونان همکاریْ درکارهایش سهیم شویم و نیز مراقب آن چیزهائی باشیم که دانشآموز باخود به موقعیتِ تعامل می‌آورد؟ مبادا که گم شود! زیرا یادگیری وقتی در مسیر طبیعی قرارگرفته و معنادار میشود که بر پایۀ دانشِ پیشین دانشآموز(آوردۀ او) بنا نهاده شود. و دراینراه، آیا راه حل هرچیزی راکه بهآنان مربوط میشود ازخودشان خواستهایم؟(مشاورت). مثلا شیوۀ تدریس! زمانبندیکلاس! و… زیرا، دانشآموزان معلمی را دوست میدارند و از او بهتر میآموزند که او به آنان توجه دارد(همدلی)، فرصتهای لازم را بر پایۀ اصل تفاوتهای فردی، برای آنان قائل است و همۀ بچهها توسط او دیده و شنیده میشوند!(جذابیت). و جز این، او چگونه احساس مهم بودن، احساس ارزشمند بودن، خودکارآمدی و عزت نفس را تجربه کند. چگونه احساس تعلق به مدرسه، کلاس و درس کند؟ احساس پیشرفت و شکوفائی و قدرت، کند؟ امیدوار به آینده! تا جهان خویشْ بسازد!